آنان اکنون توانگرانند

با شادمستی هاشان

                               -پُر هلهله در شب‌های بدر-

و خورشیدِ بخت‌شان شکوهمندانه بی‌ کسوف

و بانگِ شباهنگِ قهقهه شان

پیش آهنگِ اذانِ سپیده .

ما شب زنده دارانِ بی‌ نصیب

سیاهی را

در قصیده‌هایِ تلخ سرودیم

و با طلوعِ بی‌ رغبتِ آفتابی بی‌ رمق

دل خوش داشتیم .

اندیشیدن

گواهِ معصومیّت ما بود

و ما

 -امّا-

به همین سفره‌ء  بی‌ رونق

غافلانه قناعت کردیم .

[میا‌‌نِ آنان و ما

به جز یقینِ میلاد و مرگ-

                          پنداری

هیچ وجهی به تشابه نیست ].

                          ***

آه ،

گناه از سپهرِ بی‌ سهیل نبود ،

نه –

شگفتیِ ماجرا از این قرار است

که ما

تنها به اندیشیدن

دل بسته بوده ایم

و این دلخوش‌کنک

               -به تغافل –

طریقِ رستگاری ما شد !

 

تیبوران – ۸ آپریل ۲۰۱۵