شاعر! تو را زین خیل بی دردان، کسی نشناخت

                              تو مشکلی وُ هرگزت آسان، کسی نشناخت

کنج خرابت را بسی تسخُر زدند اما

                             گنج تو را، ای خانه ی ویران کسی نشناخت

جسم تو را تشریح کردند از برای هم

                              امّا تو را ای روح سرگردان! کسی نشناخت

آری تو را، ای گریهء پوشیده در خنده!

                               وآرامشِ آبستن طوفان! کسی نشناخت

وز دوستدارانِ بزرگ کُفر و دینت نیز

                                ای خود تو هم یزدان و هم شیطان! کسی نشناخت

گفتند: این دون است و آن والا، تورا، امّا

                                 ای لحظهء دیدار جسم و جان! کسی نشناخت

با حکم مرگت روی سینه،سال های سال

                                 آن جا، تو را در گوشهء یُمگان، کسی نشناخت

فریاد «نای»ت را و بانگ شِکوَه هایت را،

                                  ای طالع و نام تو ناهمخوان! کسی نشناخت

بی شک تو را در روز قتل عام نیشابور

                                  با آن دریده سینهء عرفان، کسی نشناخت

ای جوهر شعر تو، چون نام تو بُرّنده!

                                  ذات تو را ای جوهر بُرّان! کسی نشناخت

روزی که می خواندی:مخور می،محتسب تیز است!

                                   لحن نوایت را در آن سامان، کسی نشناخت

وقتی که می کَندند از تن پوستت را نیز

                                   گویا تو را زآن پوستین پوشان، کسی نشناخت

چون راز دل با غار می گفتی تورا، هم نیز،

                                   ای شهریارِ شهر سنگستان، کسی نشناخت

هر کس رسید از عشق ورزیدن به انسان گفت

                                   امّا تو را، ای عاشق انسان! کسی نشناخت.