ناگهان

غریو تندر

از حنجرِ ابرینه یی ز سوده ی سیمان؛

ناگهان

انفجارِ غرّش شیون

از تصادم لاشه ی آدم با سنگ و شیشه و آهن؛

ناگهان بر آوارِ سفالینه ی وحشت

جهنم ِ آتش و رستخیزِ بی قیام ِ ارواح ِ سوخته…

و سپس، هیچ-

هیچ بجز ظلام محض-

                          در حضورِ آفتابِ شرم زده.

صیحه،

         صیحه،

                  صیحه

یا ایهاالناس!

            اینک جهش ِ جهل

                                 در آفرینش ِ معکوس.

نه، نه،-

نیک و بد را نبردی به میان اندر نبود

حرامزادگان ِ ابلیس- به ترفندی شگرف-

بلاهت را در آسمان ِ نیمروزِ تمدّن به جولان فراز آمده بودند.

آنک،

تا دیدرس ِ بی باوران ِ دریده چشم

فوّاره های خروشان ِ خون

در هرم فضیلتِ موهومی بخار می شدند؛

و نفْس ِ صواب

در گندابِ خرافه خفه می شد.

آنگاه،

در درنگ لحظه ی شوم

تاریخ مویه کنان ترجمان ِ فاجعه شد،

جهان

      – سرخورده از خفتِ رسالتِ معدوم-

بر جهازِ سرگشته ی جاودانگی راه دگر گرفت،

و زمان

          – در شمارش معکوس-

گردش ز سر گرفت.

لوس آنجلس- 13 سپتامبر 2001