ما همچنان در اتاقکِ دیر خواب

در انتظارِ طلیعه‌ی آفتاب

                       خمیازه می‌‌کشیم،

بی‌ آن که همّتِ برخاستن کنیم

و نقابِ سال دیده را

                   ز قابِ پنجره بربیافکنیم

تا نور 

      رخصتِ حضور بیابد.

 

ما–

   مألوفِ شب کوریِ خویش–

به آهنگِ زوالِ ظلمت 

                     کمر بر نبسته‌گانیم؛

و چونان که خیلِ کاهلانِ غفلت زده

چشم انتظارِ معجزه 

                  خمیازه می‌‌کشیم

و نوبتِ سپیده دمان را

                      همچنان

                              استخاره می‌‌کنیم.

***

فراسویِ دریچه‌ی کور

شطِ شکوهِ نور 

                خروشنده در گذر است،

هر آن گه 

         که ز دیده‌ی خوابناک

                             پرده برفکنی.

تیبوران- ۱۰ جولای ۲۰۲۲