چک چک ناودان خانه ی ما            خبر از ابر و باد و باران داد

پچ پچ برگ بید و یاس سپید            نيمه شب مژده ی بهاران داد



تا سحر ميل می کشم برچشم         گر چه از ميل خواب سر شارم

تا بسازم ز شعر دسته گلی              با گل واژه         در کلنجارم



می نويسم به سقف خانه ی خويش         با قلم موی خيس    مژگانم

نقشه هايی که نقش بر آب است          من نه می بينم و نه می خوانم



داغی ی بوسه های نوروزی             از دل من      قرار می گيرد

چشم هايم به گل که می افتد              سينه ام خار خار    می گيرد



 تا عروس بهار می بينم                  با دل خود     بگو مگو دارم

 باز عاشق شدی دل غافل                  پيش مردم من آ برو دارم



 فصل گل با طبيب می گويم           کم بگو روزگار پرهيز است

گر چه پاييز در تنم جاريست          سينه ام از بهار لبريز است



تا زمين در شط زمان جاريست     شعر و شور و سرود بايد گفت

به شکوفه، به ابر، باران، باد           به بهاران      درود بايد گفت



در خيا بان و کوچه و بازار        دلبری های دلبران    زيباست

گوشه ی پشت بام و کنج حياط       بغبغوی کبو تران    زيباست


 نيمه شبها ميان بستر ماه            من به فکر طلوع   خورشيدم

همه جا می روم به بال خيال       می رسم تا به   تخت جمشيدم


ميزنم بوسه بر سرا پايش          شهر ِ نوروز باوران اينجاست

می گذارم به خاک، پيشانی           خاک پاک دلاوران اينجاست

پيک خورشيد از ديار کهن             خبر آورده    ماه نوروز است

سبز و اسپید و سرخ ِ دامن کوه         یاد یک  پرچم دل افروز است

 

 چک چک ناودان خانهء ما       نیمه شب می چکد به چشمانم

نغمه سر می دهد:بهار! بهار!      من  به فکر  بهار    ایرانم