ما، عشق مان همانا
میراب کینه بود.
ما کینه کاشتیم،
و،
تا کشت مان به بار نشیند،
از خون خویش و مردم
                    رودی کردیم
ما خامسوختگان
زان” آتش نهفته که در سینه داشتیم “
در چشم خویش و دشمن
                     تنها
                      دودی کردیم

ما آرمان هامان را
معنای واقعیت پنداشتیم
ما
               -نفرین به ما-
ما
بوده را نبوده گرفتیم
و از نبوده
(البته تنها در قلمرو پندار خویش)
                             بودی کردیم
و غایت زیان بود
هرگاهی از همیشه که پنداشتیم
                           سودی کردیم
و ینگونه بود ،
زیرا ما
ما”مرگ را سرودی” کردیم.
و زندگانی را
بر سرگمراهه مان ،
در رهگذار “هر چه شود گو شو!”
با گله ی سگان “هر چه که پیش آید!”
                               وا گذاشتیم

ما
زیباترین حقیقت را،
               -عشق را-
با زشتی همیشه ترین
                      -با کینه-
                      تنها گذاشتیم.
ما کینه کاشتیم و
خرمن خرمن مرگ
                   برداشتیم.
و ینگونه بود،
زیرا ما
                 -نفرین به ما –
 ما “مرگ را سرودی” کردیم   

 آیندگان !
بر ما مبخشایید.
هر یاد و یادبود از ما را
به گور بی نشان فراموشی بسپارید.
وزما،
اگر به یاد می آرید،
هرگز ، مگر به ننگ و به بیزاری ،
از ما به یاد میارید.