اسمی به تخلّص نجُستم.

هم از آغاز 

          خود را به نامِ خویش خواندم

زیرا که سرودم همه از درد بود،

و درد

 خود من بودم.

 

من،-

این یهود زاده‌ی محله‌ی محصور،

در تنگِ برزنی از سرزمینی فراخ،

که ز دیربازِ هزاره‌های دور،

پدرانم،

-زانویِ منّت بر زمین-

بر جبین‌اش بوسه‌ی سپاس بر نهاده بودند.

 

دیری پایید، باری

              تا منِ ستوهیده ز حبسگاهِ محله،*

پاورچین و محتاط

               گامِ عزم

                     ز دربازه‌ی کوتاه برون زدم

و بیگانه وار

           پا به گلگشتِ آرزو نهادم

تا برکنم شاید این انگِ غریبه گی را

                              از جدارِ جبّه‌ی فرسوده،

و تا اقبالِ “همگون” بودن را

                             در ازدحامِ شهر

                                           بیازمایم.

 

تلاش اما،

          دریغ-

              بس عبث افتاد،

و سفر در گذاره‌یی خار فرش

                          بی‌ حاصل ماند،

زیرا که دستانِ یازیده‌ام را 

                         دستی‌ به صمیمیت نفشارید،

و عابرانِ کوچه‌ی آشتی

همگان

      به تدبیری مشکوک

                       از من کناره گرفتند.

 

آنک

    نومیدانه

           بر افکندم کولبارِ اشتیاق را 

                                    ز دوشِ تاول پوش،

و دریافتم

       که آرزو‌یی که محال نمی نمود، 

                                     بود!

***

نه-

   نامی‌ به تخلّص نجُستم،

که کُنیَت‌م را

دستِ تقدیر 

         به یقین

                خال کوبیده به پیشانی از آغاز!

                                    ****             

*محله Gehtto=

محله‌یی یهودی نشین در ناحیه‌ی عودلاجان تهران است.

تیبوران- ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۸