این پاره ابرِ مهاجر، 
کز‌ پشتِ پرده‌ی یلدا شبِ دیجور می‌‌گذرد – 
بهین مصداقِ سرگذشتِ نسلِ من با اوست : 
هیچ 
    مجالِ آرامش ‌اش مقدّر نیست : 
سرگشته 
       در ظلمتِ دراز 
هم راه با شتابِ با د می‌‌شود 
و در آبستنگاهِ وسعتِ تاریک، 
ناف بند بر گسسته از رسالتِ نارسِ خویش، 
گهی 
    سخت می‌‌غریود از سیاهیِ بخت 
و رگبار وار 
            می‌‌گرید 
                     گاه 
                         از سرِ درد ؛ 
و برنیاسوده در درنگِ دمی 
محو می‌‌شود 
             ناگهان 
                   به قلبِ قیریِ سرد … 

آه، 
گذر از شبانه‌ی یلدا دراز بود 
و سفر – 
      خود هر آینه تلخ بود و 
                            بس کوتاه . 

جهانگیر صداقت فر 
تیبوران – ۲۱ دسامبر ۲۰۱۴ ؛ شبِ یلدا