بی‌ سرپناه

جاده‌هایِ توفان را درنوردیدیم

و از صعبِ تُند‌شیبِ آزمون،

سرخورده،

–یا سر بر‌افراشته–

                                                      گذشتیم.

 

در حدِ توان،

سکوتِ صخره‌هایِ سنّت را

با غریوِ تندرِ عصیان درهم شکستیم،

و توفنده، بر قُله‌هایِ خطر،

با بازوانِ تعهد و پنجه‌ی تدبیر 

غبار از رخِ خورشید برستردیم.

 

در تنگِ فرصتی که مقدّر بود،

تا مرزِ بضاعتِ خویش

فصولِ فریب را از حماسه‌ی تاریخ باستان برشمردیم،

و شیادانِ شب‌نهاد قرون را 

بیضه در کلاهِ شعبده برشکستیم.

**

پیرانه سر

          اکنون

      –سهمی نَدرَویده- 

                   از این کشتزارِ انتظار

                                            می‌‌گذریم

و داس و خرمنکوب

به دستانِ بی‌ پینه‌ی شما 

                      وا می‌‌نهیم.

                             ***               

تیبوران- ۱ فوریه ۲۰۱۴