بارانِ کـم کـم از نفس افتادۀ بهــــار!

بر پشت بام خانه ی من آمدی چه کار؟

حسّی برای تازه شدن نیست در دلم

از آسمان ساکت شعرم برو کنـــــــار!

از دست های خشک تو  آبی نمی چکد

بیزارم از دو قطره ی با منّت ات، نبـــار!

–

باغی کـــه زیر پای تو پژمرد و ُ دَم نزد

اندامِ زخم خوردۀ من بود روزگار! ـ

« بر ما گذشت نیک وُ بد اما…» تو بی خیال

پاییز باش وُ بعد، زمستان، چـــــرا بهــــــار؟

دیگر کسی بــــه باغ توجــــه نمی کند

وقتی نداده میوه به جز نیش های خار

با مردم همان طرفِ شهر باش وُ بس

بُغضی گرفته راه گلو را بــــــه اختیار

دارد بهار می گذرد با گلوی خشک

چشمان من قرار ندارند از قـــــرار