شعری از سمیرا چراغ پور
از فرقی که ندارد این زندگی حرف می‌زنم
به اندازۀ اشتیاق کودکی که نیست
به دنبال پروانه‌ای که نبود
دویده‌ام
و در کوچه‌ای که نیامدی
به آغوش کشیدمت
اما عزیزم
حالا عصر دلتنگی‌های مانده در گیسوی من نیست
با فشار یک دکمه
صفحه‌ای در من بالا می‌آید
که می‌گوید
دختری در آن سوی آب‌ها
هنوز عطر پیراهنت را دارد
و من به تعریف دیگری از فاصله می‌رسم
درون خودم
به کوهی دلتنگ رسیده‌ام
که تنها صدایی است
که تو را برمی‌گرداند
حالا به این نیامدن
همه چیز می‌آید
حتا ترانه‌ای که با صدای بلند
می‌رقصد
و گاهی
بازی به نفع ماست
که تمام نمی‌شود.
از مجموعۀ «خونم را به هواخوری برده‌ام»