.

.

.

مستِ ترانه در جام، پیچَد نوای بابک 

در تار وُ پود شعرم زنده ندای بابک 

 

گرچه فتاده‌ام دور فرسنگ‌ها ز میهن 

هرگز نبردم از یاد رسمِ وفای بابک 

 

در بستر خیالم می‌بینمش خروشان 

مفتون مهر وُ خشم وُ حال وُ هوای بابک 

 

مردی که ساز بگذاشت تا خو کند به شمشیر 

غیرت همین وُ بس بود در ماجرای بابک

 

آذر به باد پیوست در نغمه‌های تنبور[1]

میراث شب فرو ریخت ز آوازهای بابک

 

آذرگُشسپ رخشید، تبریز سرفرازید[2]    

وقتی خلیفه لرزید، از نعره‌های بابک 

 

از اردبیل تا ری، از توس تا مداین

در هر قدم بر این خاک حک ردِّ پای بابک 

 

رویید صد هزاران ستارخان و باقر[3]   

روزی که خون فرو ریخت از دست و پای بابک[4]  

 

از جامگان سرخش خون قطره قطره بارید

 امّا نگشته خاموش هرگز صدای بابک 

 

طاق طلا سرشتند ، گلدسته‌ها وُ گنبد 

 نامردمان ستودند دشمن بجای بابک 

 

 اکنون تو بی‌مزاری  ای قهرمان ادوار             

ای وای مام میهن، ای وای وُ وایِ بابک 

 

در سینه‌ام نوشتم نامت به خطِّ زرّین 

بهتر ز دل کجا هست، گوری برای بابک؟

 

از دین خُرّمِ او، سبز است سروِ  زرتشت [5] 

 آتش بیار ساقی! محض رضای بابک!

 

امروز روز پیکار،  هنگام نو شدن هاست

از جای خود بپاخیز، ایران! به پای بابک

 

پانویس ها:

[1] – تنبور،سازی که بابک خرمدین مینواخت و آواز می‌خواند.

[2] – اشاره به آتشکده آذرگشسپ در آذربایجان(آذربادگان).

[3] – ستارخان و باقرخان دو قهرمان ملی ایران در دوره مشروطه و اهل آذربایجان.

[4] – اشاره به قتل بابک و بریدن دست‌ها و پاهای وی به دستور معتصم خلیفه عباسی.

[5] – اشاره به باورهای زرتشتی بابک و سَروِ هفت هزارسالۀ «ابرکوه».