بارانِ کـم کـم از نفس افتادهء بهــــار!

 بر پشت بام خانه ی من آمدی چه کار؟

 حسّی برای تازه شدن نیست در دلم

 از آسمان ساکت شعرم برو کنـــــــار!

 از دست های خشک تو آبی نمی چکد

 بیزارم از دو قطرهء با منّت ات، نبـــار!

باغی کـــه زیر پای تو پژمُرد و دَم نزد-

 اندام زخم خوردهء من بود روزگار!

 «بر ما گذشت نیک و بد اما…» تو بی خیال

 پاییز باش و بعد زمستان، چـــــرا بهــــــار؟

 دیگر کسی بــــه باغ توجــــه نمی کند

 وقتی نداده میوه به جز نیش های خار

 با مردمِ همان طرفِ شهر باش و بس

 بُغضی گرفته راه گلو را بــــــه اختیار

 دارد بهار می گذرد با گلوی خشک

 چشمان من قرار ندارند از قـــــرار