سرودمت نه به زیبایی خودت شاید

که شاعرِ تو یکی چون خودِ تو می باید

لبم عطش زدۀ بوسه نیست ، حرف بزن!

شنیدنت  عطشِ روح را می افزاید

یکی قرینۀ تنهائی ام ،نَفَس به نَفَس

تو را پسندِ غزل های من  می آراید

منِ من!آی…منِ من!دقائق گُنگی است

رسیده ایم به می آید وُ نمی آید

همیشه عشق، مرا تا غروب ها برده است

که آفتاب از این بیشتر نمی پاید