استاددکتر جلال خالقی مطلق در هفتمين کنگره بزرگداشت حکيم ابوالقاسم فردوسی با عنوان پاژ که روز گذشته (۲۳ ارديبهشت) در دانشکده ادبيات دانشگاه فردوسی مشهد برگزار شد، گفت: اصولا با اين‌گونه همايش‌ها که در ايران متداول شده است، مخالف‌ام؛ زيرا مقام شاعران ما با اين‌گونه مراسم کاسته می‌شود و علت اين است که اگر در اين‌گونه مجالس فنی صحبت بشود، بسياری از حاضران متوجه صحبت‌ها نمی‌شوند و اگر به صورت عاميانه سخن گفته شده است برخی از مطالب به صورت غلط در بين مردم شايع می‌شود و اين امر باعث ضربه زدن به شاعران بزرگ ما می‌شود.

او در ادامه اظهار کرد: تمام کسانی که شاهنامه را خوانده‌اند، می‌دانند که می‌توان از شاهنامه اسطوره‌های اصيل ايرانی و سپس تاريخ ايران و بخصوص تاريخ ساسانی را آموخت.

اين استاد دانشگاه هامبورگ عنوان کرد: مطالب تاريخ شاهنامه بسيار بيش‌تر از تاريخ طبری است و بسياری از ريزه‌کاری‌ها در شاهنامه هست و در طبری نيست. در واقع شاهنامه و تاريخ طبری مکمل يکديگر هستند، بسياری از نکات تاريخی در تاريخ طبری در شاهنامه نيست و حجم بيش‌تری از مطالب شاهنامه در تاريخ طبری وجود ندارد.

خالقی مطلق با تاکيد بر اين‌که از شاهنامه می‌توان شاعری آموخت همان‌گونه که آموخته‌اند، اظهار کرد: می‌توان گفت شاهنامه فردوسی اثری است که بر تمام آثار پس از خودش تاثير گذاشته است، حتا بر آثار تعليمی و اخلاقی. اگر ما بخش‌های تعليمی اخلاقی شاهنامه را جدا کنيم، کتابی به دست می‌آيد که چيزی از گلستان سعدی کم ندارد.

اين مصحح  برجستهء شاهنامه خاطرنشان کرد: از شاهنامه می‌توان زبان فارسی آموخت؛ زيرا اسلوب‌ و قوانين زبان فارسی در شاهنامه حفظ شده و اگرچه من با سره‌نويسی موافق نيستم، ولی زبانی را که ۹۰ درصد آن الفاظ بيگانه باشد، نمی‌توان زبان فارسی ناميد. پس بايد بکوشيم تا آن‌جا که می‌توانيم، مانع ورود کلمات بيگانه بشويم و از واژگان فارسی بهره ببريم.

استادخالقی مطلق افزود: ما می‌توانيم از شاهنامه ايران‌دوستی بياموزيم؛ زيرا شاهنامه يک کتاب نيست؛ يک کتابخانه است پر از مفاهيم بلند انسانی و در دنيای امروز که بسياری از کشورها مانند کشتی‌های بی‌لنگر در تلاطم درياها هستند، يک لنگر مطمئن برای کشتی فرهنگ و تمدن ايرانی است. در مورد امانت‌داری فردوسی بايد به اين نکته اشاره کنيم که او هزار بيت دقيقی را در اثر خود گنجانده است و در انتها و ابتدای آن يادآور شده است که اين ابيات از دقيقی است؛ کاری که اگر آن را هم نمی‌کرد، کسی متوجه آن نمی‌شد؛ ولی فردوسی در نهايت امانت اين کار را کرده و درسی بزرگ به همگان داده است.