غزلِ مست!،اوحدی مراغه ای
ازدفترِ بیداری ها و بیقراری ها
دل مست وُ دیده مست وُ تنِ بـی‌قرار مست
10فروردین ماه1396=30مارس2017
غزلِ«اوحدی مراغه ای»یکی ازشگفت ترین و شورانگیزترین شعرهای زبان فارسی است.این غزلِ به غایت زیبا علاوه بر اینکه نشان دهندۀ اوجِ رونق و رواجِ زبان فارسی در آذربایجانِ قرن 8 هجری/14 میلادی است،یادآورِ شادخواری ها و شور و سرمستی های عصرساسانی می باشد که از جمله در عرفان ایرانی انعکاس یافته است.در ویرایشِ یا تدوینِ تازۀ کتاب«حلاج»،ما به این جنبۀ مهم پرداخته و چگونگیِ تداومِ آئین ها و اندیشه های عصرساسانی در بعد از اسلام را نشان داده ایم.
دل مست وُ دیده مست وُ تن بـی‌قرار مست
جانِ زبون چـه چاره کند با سه چـار مست؟
جانِ زبون چـه چاره کند با سه چـار مست؟
تلخ است کــــام مــــا ز ستیز تــــو، ای فلک!
ما را شبـــی بر آن لبِ شیرین، گُمــار! مست
ای بـــــاد صبـــــــح ، رازِ دلِ لاله عـَــــرضه دار
روزی کــه باشد آن بتِ ســوسن عذار مست
از درد هجــــــر وُ رنج خُمــــارش خبـــــر دهم
گـــر دَر شَـــوَم شبی به شبستانِ یار، مست
ســــر در ســــرش کنم به وفا ، گر به خلوتی
در چنگــــم اوفتـــــد ســـــرِ زلفِ نگار ،مست
لب بـــرنگیـــــــرم از لب یـــــارِ کنـــــاره گیـــر
گــــر گیــــرمش به کــامِ دل اندر کنار ،مست
مــــا را تـــو پنج بــــار به مسجـــد چه می برَی؟
اکنـــون که می‌شویم به روزی سه بار مست
از مــــا مـــدار چشـــمِ سـلامت ، که در جهان
جــــز بهـــر کـــــارِ عشــق نیاید به کار،مست
ای «اوحدی»،گـــرت هوس جنگ وُ فتنه نیست
ما را به کــــوی لاله رُخـان در مَیار مست !
از مــــا مـــدار چشـــمِ سـلامت ، که در جهان
جــــز بهـــر کـــــارِ عشــق نیاید به کار،مست
ای «اوحدی»،گـــرت هوس جنگ وُ فتنه نیست
ما را به کــــوی لاله رُخـان در مَیار مست !